Skip to main content

நிர்வாணமாக்கப்பட்ட நினைவுகள்

29/01/2004

ஒவ்வொரு நாளும்
செத்துப் பின்
புதிதாய்ப் பிறப்பதற்கு - காதல்
சிறந்த வழிதான் போல...

ஓ பிரம்மா!
உன்னைத் திட்ட மாட்டேன்.
நீ வரைந்த ஓவியம்
உயிர் பெற்று,
தேவதையாய்
என் கண்முன்னே...
உனக்காக
வருத்தப்பட்டுக் கொள்கிறேன்.
அழகிய அந்த ஓவியத்தை
என்னிடமா தொலைப்பாய்?

எதைப் பிடித்ததென்று சொல்ல?
அவளிடம்
எல்லாமே பிடித்திருக்கிறதே!

மௌனத்தை மாலையாக
அணிந்து வந்து - என்னை
அவளிடம் மண்டியிடச் செய்வாளே...

அவள் பார்வைகளில்
ஏதோ ஒன்றை - என்
கண்கள் தேடியும்
கிடைக்காத போது
கேலியாகச் சிரிப்பாளே...

முத்தாய் இருக்கும்
அவள் பற்களை,
மூடி மறைக்கும்
அவள் இதழ்களை -
எப்போது
எனக்காய் திறப்பாள் என
ஏங்க வைப்பாளே!

கனவிலே தினம் வந்து
காதலைச் சொல்லிவிட்டு,
நேரிலே என்னை
அற்பமாய்ப் பார்ப்பாளே!

எதைப் பிடித்ததென்று சொல்ல?
அவளிடம்
எல்லாமே பிடித்திருக்கிறதே!

காதல் இவளுக்கு...
ஒதிக்கி வைக்கப்பட்ட
ஒவ்வாமைப் பொருளாம்...
எனக்கோ அதுவே சுவாசம்!

உனக்காக பெண்ணே!
மழையில் குடையாக,
என்றும் நட்பாக,
பாசத்தில் தாயாக,
நல்ல துணையாக
நானிருப்பேன் கண்ணே!

முடியாது என்ற ஒரு சொல்லால்
என் மனதை ஒடித்து,
வாழ்வை முடிக்கப் போகிறாயா?

ஆம் என்ற உன் வார்த்தைக்காய்
காலம் உள்ள வரைக்கும்,
நானும் வாழும் வரைக்கும்,
நிச்சயமாய் காத்திருப்பேன்...
நிர்வாணமாக்கப்பட்ட
உன் நினைவுகளோடு!
.
.
.
Labels:

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

வெட்கத்துண்டை வீசியவள்!

எப்போது பார்த்தாலும்,  படித்தாலும் மனசை கொள்ளை கொள்ளும் தபூ சங்கரின்  காதல் கவிதைகள் நீ! வெனிஸ்வேலா நாட்டுக்காரியை உலக அழகியாகத் தெரிந்தார்கள் - உன்னைப் பார்க்காத முட்டாள்கள்! உன் விரலைப் பிரிந்த  நகத்துண்டு, உன்னை விட்டு உதிர்ந்த  தலை முடி, உன்னை விட்டுத் தவறிய  கைக்குட்டை என எதுவுமே என்னிடம் இல்லை! உன்னை  வேண்டாமென்று வெறுத்தவை  எனக்கெதற்கு? உனக்கான முக்கியத்துவத்தை குறைத்து விடுவேனோ  என்ற பயத்தில், நான் ஆசையாக எழுதிக்காட்டும் கவிதைகளில் - நீ ஆர்வம் காட்டமாட்டாய். உடனே  எனக்குள் நினைத்துக் கொள்வேன் - சாதாரண கவிதை மீது ஹைக்கூ ஒன்று பொறாமைப் படுகிறதே என்று! கூடுவிட்டுக் கூடுபாயும் வித்தைக்காரன் நான். சமயங்களில் மாறிவிடுகிறேன்... வர்ணக்குடுவை சுமந்துசெல்லும் வண்ணத்துப்பூச்சியாய், உன் உதட்டுச் செம்பில் நிறைந்து வழியும்  புன்னகைப் பாலாய், உன் கண்களின் படபடப்புக்குள் சிக்கிக் கொண்ட  வெட்கத் துண்டாய், மஞ்சள் பூக்களாய், மலை நாட்டுச்  சுடாத வெய்யிலாய், நதிகளை நனைக்கும் சில்லென்ற மழைய...
4 comments
Read more

முற்றத்தில் ஒரு தனிமை

இரவு ஏழு மணிக்கெல்லாம் ஏதும் எழுதச் சொல்கிறது  தனிமை. தனிமை கூட ஒருவகையில் மருத்துவம் தான். சோகமான பொழுதுகளில் சுகம் தருகிறதே? தனிமை - எப்பொழுதும் சக்தி மிக்கது! சூரியனின் தனிமை சுட்டெரிக்கிறது. நிலவின் தனிமை அழகில் மிக்கது. தாஜ்மஹாலின் தனிமை காதலை ஆள்கிறது. பாகற்காய் போன்றது தனிமை. அவ்வப் போது சேர்த்துக் கொண்டால் ஆயுளுக்கும் நல்லது. பின்னிரவுப் பொழுதுகளில் பிரகாசம் குறையும் போது தாலாட்டவும் செய்கிறதே தனிமை. தனிமை ஒரு கொடை தான். திகட்டாத வகையில் - அதை  பாவிக்கும் போது. . . .
5 comments
Read more

திமிரன்

  ஒருவன் திமிருடன் இருந்தால் அவனிடம் ஏராள பணம் இருக்கின்றது என்று அர்த்தமல்ல. அவன் அதிகாரத்தில் இருக்கின்றான் என்றும் அர்த்தமல்ல. மாறாக, மற்ற ஆண்கள் குடித்துவிட்டு வீதியில் வாந்தி எடுத்துக் கொண்டு திரிகையில் தான் குடிப்பதே இல்லை என்கின்ற திமிராக இருக்கலாம். ஒருபோதும் மற்றைய வர்களின் மனது புண்படும் படி பேசியதில்லை என்கின்ற தெனாவெட்டாக இருக்கலாம். ஒருபோதும் பிறரின் பொருட்களுக்கோ சொத்துக்களுக்கோ ஆசைப்படுவதில்லை என்கிற மிடுக்காக இருக்கலாம். பலரைப்போல தவறான வழியில் பணமோ பொருளோ ஈட்டுவதில்லை என்கிற கர்வமாக இருக்கலாம். யாரையும் ஏமாற்றிப் பிழைப்பதில்லை, யாரையும் அண்டிக் கொடுத்து, கோள் மூட்டி விட்டு அதில் சுகம் காணும் நயவஞ்சக குணம் தன்னிடம் இல்லை, வலக்கைக்கு தெரியாமல் இடக்கையால் இல்லாதோருக்கு உதவிகள் செய்பவன் என்கிற பெருமையாக இருக்கலாம். கோடியில் ஒருவனே அவ்வாறு இருப்பான்.  மதுசூதனன் அத்தகைய ஒருவன்.  திமிரன்!  எழுதிக்கொண்டிருக்கும் திமிரன் சிறுகதையில் இருந்து ஒரு பகுதி... எழுதிக் கொண்டிருந்த வேகத்தை நிறுத்தி நிதானமாக ஒருதடவை யோசித்த கமலக்கண்ணன், "இந்தக்காலத்தில இப்பிடி எழுதினால...
Post a Comment
Read more